Quepos

Om 7 uur vertrokken en om 5 uur op plaats van bestemming, Quepos.
Sinds 6 dagen zagen we weer blauwe lucht waar de zon door scheen, oh wat een fijn gevoel was dit zeg.
De tempratuur schoot gelijk omhoog van 20 graden naar 32 graden.

Ons verblijf is een beetje veel geld voor weinig.
We hebben een stapelbed,in de kamer kan je net naast het bed staan, gedeelde douche en w.c, goed er is een zwembadje, maar dat word dringen met z'n allen.
En volgens de backpackers was dit het goedkoopste hier.
Nou ik was hier niet echt zo blij mee en dat voor 29 euro, vond het iets te duur voor wat je kreeg.
Je mag hier nergens roken zelfs niet buiten, je moet echt naar de straat toe.
Nou daar zaten we dan in de goot, je rookt trouwens wel wat minder.

Ik zei laten we nou wat zoeken voor morgen, gewoon even kijken wat er nog meer is.
Hier is Jeremy nooit zo blij mee, vind het maar een gedoe.
Wij lopen door het dorpje wat trouwens een erg leuk plaatsje is, en ja hoor zien daar Helen cabines.
Wij werden verwelkomt door een lief oud mannetje en vroegen of hij plaats had en wat het kosten.
Hij liet ons de kamer zien, eigen badkamer tv 2 persoon bed en zelfs een koelkast, en dat voor 19 euro.
Hoppa kassa dit scheelt 10 euro, gelijk maar gereserveerd voor 5 dagen.
S avonds even een kroegje in geweest was wel weer eens leuk, dit doen we bijna nooit.

Na een lange dag beetje verdoofd door de drank zijn we naar bed gegaan.
Jeremy lag boven, en boven hem hing een grote fan.
Er stond op een briefje dat je moest uit kijken als je omhoog kwam.
Beneden stond een fan voor mij.
Toen ik s'nachts moest piesen en terug kwam kreeg ik in eens een eng gevoel.
Ik dacht straks word Jer wakker en word hij onthoofd.
Ik deed de fan van hem maar uit.
Dit heb ik geweten ook, oei hij was wel erg boos want werd zeik nat van het zweet wakker, het was ook heel benauwd op die kamer zat ook geen raam in.
Ach ja hij leeft tenminste nog hihi.

Toen we wakker werden, ja je voelt hem al REGENDE het.
Nee he godver hebben wij dat.
Dan eerst maar boodschappen doen, en pffff gelukkig de zon kwam weer te voor schijn.
Daarna onze spullen gepakt en verhuisd naar ons mannetje.
Gauw even wat uit wassen en met de lokale bus voor 50 cent naar Manuel Antonio, daar ligt het strand.
Lekker even liggen bakken, en niks doen.

Toen we terug kwamen had ons mannetje de was aan ons raam gehangen want er kwamen wat donkere wolken, wat een lieverd die man.
Elke dag word onze kamer schoon gemaakt bed verschoond nieuwe handdoeken jeetje wat een luxe.
De volgende dag kwamen we er achter dat we dus ook gewoon wiffi hier hadden.
Weer even een dagje strand want het was echt bloed heet.
2 Bedjes gehuurd met parasol, zo kwamen we de dag wel door.

Vandaag hoorde we van de klein zoon die tripjes organiseert, dat er in Parrita een plaatsje 28 km verder op je naar een waterval kon gaan.
Hij begreep wel dat wij dat gewoon zelf doen, en hij zei ook gelijk dat is makkelijk te doen.
Je neemt de bus en van daar is het nog 15 min lopen.
Nou ik had er reuze zin in, eindelijk eens wat doen, beetje natuur foto's schieten, heerlijk.
Dus de wandel schoenen aan, broodjes water en fototoestel mee.
En natuurlijk de foon om de route te vinden, want die had Jeremy al gezien.

Daar gingen we dan, de bus ging prima, en kost geen drol.
Hij stopte op een aantal plekken, en Jer die zat met z'n map.me mee te kijken.
Ik zag nog niet zo veel bergen, maar ja we waren er tenslotte nog niet.
We kwamen aan bij een soort stationnetje, en twijfelde of dit nou wel dat plaatsje was, want we waren nog niet bij het vlaggetje op de telefoon.
Even later ging Jeremy het maar even vragen aan de chauffeur.
Ja hoor we waren er al voor bij, 2km verder.
Nou hier er dan maar uit.
En geen berg te zien, ook de waterval was zo maar weg op ons kaartje.
Daar sta je dan Jet en Jul de wereld reizigers.
Ja wat nu dan, zo een ander halve km terug waren we langs een grote supermarkt gereden, dus dan daar maar even boodschappen doen.

Ach dan maar een flesje rum halen dit was al weer een tijdje terug.
Als we dan toch niks gaan doen.
Hierna maar weer op de bus wachten aan de overkant.
Gelukkig kwam die gauw, en ja hoor dezelfde bus chauffeur.
De man bleef goed in zijn rol en verkromp geen spier, ik kwam lachend de bus in, en Jer dacht nog ik zet mijn zonnebril op misschien herkend hij me niet, tussen alleen lokalen.
Die vent zou wel gedacht hebben wat een stel sukkels die buitenlanders.
Ach ja zo ben je er toch nog even tussen uit.

Morgen maar kijken of we het nationaal park in kunnen, om daar naar de waterval te gaan.
Je weet het maar nooit met ons, je bent zo de weg kwijt.